W tym dniu świątynię parafialną należy nawiedzać z sercem
pojednanym z Bogiem w sakramencie pokuty; z pragnieniem doświadczenia łaski odpustu zupełnego, o który prosił
Franciszek; ze szczerym postanowieniem przemiany ducha, tzn. wyzbycia się
przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet lekkiego oraz chęcią trwania przy
Bogu w łasce uświęcającej. To podstawowe warunki uzyskania odpustu zupełnego.
Nie można go bowiem otrzymać niejako „automatycznie”, przez samo zewnętrzne
wykonanie jakiegoś uczynku, ale musi on być aktem obejmującym całego człowieka
i całe jego życie. Następnie należy uczestniczyć w Eucharystii i przyjąć Ciało
Pańskie, potem odmówić „Wierzę w Boga” oraz pomodlić się w intencjach
określonych przez Ojca Świętego, odmawiając np.: „Ojcze nasz”, „Zdrowaś
Maryjo”.
Dobrze też uświadomić sobie przy tej okazji, jak wiele dobra i
Bożego błogosławieństwa, które przenika codzienność i obejmuje całe życie,
otrzymaliśmy w naszym kościele parafialnym: chrzest, Pierwsza Komunia Święta,
bierzmowanie, małżeństwo, pokrzepienie w chwilach radości i trudach naszego
życia. Okaże się wówczas, że także nasza świątynia, choć skromna i nieznana,
jest miejscem szczególnej obecności Boga, w którym udziela On swego
błogosławieństwa. Jest „bramą do życia wiecznego”, za którą Franciszek uważał
Porcjunkulę, jak głosi napis umieszczony nad wejściem do niej: „Haec est porta
vitae aeternae”.
Augustyn Chwałek
OFMCap
„Głos Ojca Pio” (nr 28/2004)
„Głos Ojca Pio” (nr 28/2004)
