Pusty grób*
1 Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka
Jakuba, i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa*. 2
Wczesnym
rankiem w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło. 3
A mówiły
między sobą: «Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobu?» 4
Gdy
jednak spojrzały, zauważyły, że kamień był już odsunięty, a był bardzo duży. 5
Weszły więc
do grobu i ujrzały młodzieńca siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą
szatę; i bardzo się przestraszyły. 6 Lecz on rzekł do nich:
«Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go
tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli. 7 Lecz idźcie, powiedzcie
Jego uczniom i Piotrowi: Idzie przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam
powiedział». 8 One wyszły i uciekły od grobu; ogarnęło je bowiem
zdumienie i przestrach. Nikomu też nic nie oznajmiły, bo się bały*.
Jezus ukazuje się swoim*
9 Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w
pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której
wyrzucił siedem złych duchów. 10 Ona poszła i oznajmiła to
tym, którzy byli z Nim, pogrążonym w smutku i płaczącym. 11
Ci jednak
słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie chcieli wierzyć. 12
Potem
ukazał się w innej postaci dwom z nich na drodze, gdy szli do wsi. 13
Oni
powrócili i oznajmili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli. 14
W końcu
ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary i
upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego.
Ostatni rozkaz*
15 I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście
Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! 16 Kto uwierzy i przyjmie
chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. 17
Tym zaś,
którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać,
nowymi językami mówić będą; 18 węże brać będą do rąk, i
jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą,
i ci odzyskają zdrowie».
Wniebowstąpienie*
19 Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do
nieba i zasiadł po prawicy Boga. 20 Oni zaś poszli i głosili
Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami,
które jej towarzyszyły.
16,1-8 Por. Mt 28,1-10; Łk
24,1-11; J 20,1-10. 16,1
Nie
jest wykluczone, że przy składaniu Jezusa do grobu dokonano naprędce tylko
prowizorycznego namaszczenia ciała. Inaczej nie można pojąć, dlaczego niewiasty
szły namaścić
Jezusa. 16,8 Mk
przedstawia stan pierwotnego przerażenia, które było powodem milczenia
niewiast. Gdy nieco ochłonęły - taką sytuacją zdaje się przedstawiać Łk 24,9n -
"oznajmiły to wszystko Jedenastu". 16,9-20
Choć tego tekstu brak w niektórych rkp i nie zna go kilku Ojców Kościoła
(Euzebiusz, Hieronim), to jednak przeważająca liczba rkp - zwłaszcza tych
najpoważniejszych - zawiera to zakończenie Ewangelii Marka. Nie można jednak
zaprzeczyć, że powiązanie tego fragmentu z kontekstem poprzedzającym jest dość
sztuczne, a jego styl odbiega cokolwiek od właściwości literackich całej
Ewangelii. Nie wykluczone, że Marek dorzucił to zakończenie po to, by i w jego
Ewangelii, podobnie jak w pozostałych, znalazły się relacje o ukazywaniu się
Chrystusa zmartwychwstałego. Por. Mt 28,9n; Łk 24,10-49; J 20,11-29. 16,15n
Por. Mt 28,16-20 z przypisami; Łk 24,36-39; J rozdz. 21 [->J 21,1]. 16,19n
Por. Łk 24,50n; Dz 1,1-9.
