Akt poświęcenia się świętemu Józefowi
Święty Józefie, mój najmilszy Ojcze, po Jezusie i Maryi najdroższy mojemu sercu,
Tobie się powierzam i oddaję, jak powierzyli się Twej opiece Boży Syn i Jego Przeczysta
Matka. Przyjmij mnie za swoje dziecko, bo ja na całe życie obieram Cię za Ojca, Opiekuna,
Obrońcę i Przewodnika mej duszy. O mój najlepszy Ojcze, święty Józefie, prowadź mnie
prostą drogą do Jezusa i Maryi. Naucz mnie kochać wszystkich czystą miłością i być
gotowym do poświęceń dla bliźnich. Naucz walczyć z pokusami ciała, świata i szatana
i znosić w cichości każdy krzyż, jaki mnie spotka. Naucz pokory i posłuszeństwa woli Bożej.
O najdroższy święty Józefie, bądź Piastunem mej duszy, odkupionej Krwią Chrystusa.
Czuwaj nade mną, jak strzegłeś Dzieciątka Jezus, a ja Ci przyrzekam wierność, miłość
i całkowite posłuszeństwo, bo ufam, że za Twym wstawiennictwem będę zbawiony.
Nie patrz na moją nędzę, ale dla miłości Jezusa i Maryi przyjmij mnie pod swą Ojcowską
opiekę. Amen.
---
Tekst pochodzi ze strony:
http://www.swietyjozef.kalisz.
Idź, bo ten człowiek umiera
Świadectwo o. Dominika Buszty
Święty Józefie, mój najmilszy Ojcze, po Jezusie i Maryi najdroższy mojemu sercu,
Tobie się powierzam i oddaję, jak powierzyli się Twej opiece Boży Syn i Jego Przeczysta
Matka. Przyjmij mnie za swoje dziecko, bo ja na całe życie obieram Cię za Ojca, Opiekuna,
Obrońcę i Przewodnika mej duszy. O mój najlepszy Ojcze, święty Józefie, prowadź mnie
prostą drogą do Jezusa i Maryi. Naucz mnie kochać wszystkich czystą miłością i być
gotowym do poświęceń dla bliźnich. Naucz walczyć z pokusami ciała, świata i szatana
i znosić w cichości każdy krzyż, jaki mnie spotka. Naucz pokory i posłuszeństwa woli Bożej.
O najdroższy święty Józefie, bądź Piastunem mej duszy, odkupionej Krwią Chrystusa.
Czuwaj nade mną, jak strzegłeś Dzieciątka Jezus, a ja Ci przyrzekam wierność, miłość
i całkowite posłuszeństwo, bo ufam, że za Twym wstawiennictwem będę zbawiony.
Nie patrz na moją nędzę, ale dla miłości Jezusa i Maryi przyjmij mnie pod swą Ojcowską
opiekę. Amen.
---
Tekst pochodzi ze strony:
http://www.swietyjozef.kalisz.
Idź, bo ten człowiek umiera
Świadectwo o. Dominika Buszty
W roku 1930 ksiądz Adam Sikora pracował jako wikariusz parafii w Borysławiu. Pewnego razu,
gdy wieczorem położył się do łóżka i już zasnął, ktoś mocno zapukał do zamkniętej okiennicy,
obudził go i natarczywie wołał: „Proszę zaraz iść do chorego, który dogorywa w bloku przy
ul. Sobieskiego nr 50 na drugim piętrze”. Ksiądz wstał, wyszedł na ganek by zobaczyć osobę,
która by go zaprowadziła do chorego, ale nikogo nie było. Wrócił więc do mieszkania i położył się
do łóżka. Po krótkim czasie usłyszał ponowne pukanie i natarczywe wołanie by szedł do chorego.
Wyszedł na ganek, ale nie było człowieka, który go wzywał. Pomyślał więc, że jest to jakaś
prowokacja. Może zbuntowani Ukraińcy chcą go nocą wyciągnąć z domu i zamordować.
Położył się do łóżka, ale tym razem już w ubraniu. Za chwilę, mimo zamkniętych drzwi,
wchodzi bez pukania do mieszkania starszy wiekiem mężczyzna, zbliża się do łóżka, chwyta
leżącego księdza, wyrzuca z łóżka i mówi surowym rozkazującym głosem: „Natychmiast idź
pod wskazany adres, bo ten człowiek umiera!” Po tych słowach tajemnicza postać znikła.
Ksiądz zrozumiał, że ma do czynienia z jakimś nadprzyrodzonym zjawiskiem, któremu oprzeć się
nie wolno. Śpieszy do kościoła, bierze z tabernakulum Najświętszy Sakrament, zabiera święte
oleje i idzie na ul. Sobieskiego pod numer 50. Dzwoni do bramy i oznajmia stróżowi, że jest
wezwany do chorego. Stróż zdziwiony odpowiada, że nic mu nie wiadomo, aby tu ktoś chorował
i wzywał w nocy księdza. Gdy ksiądz informuje go, że potrójnym pukaniem do mieszkania ktoś
go wzywał pod ten adres, bo na drugim piętrze umiera człowiek, stróż przypomniał sobie, że
faktycznie jest tam chory lekarz, ale jest to człowiek niewierzący, który może księdza nie przyjąć.
Na prośbę księdza prowadzi go na drugie piętro i wskazuje mieszkanie chorego. W drzwiach
ukazuje się żona lekarza i pyta: „Kto księdza tu sprowadza o takiej porze? Przecież ani mąż ani ja
nie prosiliśmy, bo oboje jesteśmy niewierzący; zbyteczna fatyga księdza”. Ksiądz powiedział, że
wezwał go do chorego jakiś starszy mężczyzna, wskazał mu dokładny adres i zmusił by się tu udał.
Zaskoczona tą relacją żona decyduje się wprowadzić księdza do pokoju chorego. Na widok księdza
chory zaintrygowany pyta: „Kto księdza tu sprowadza do mnie?” Ksiądz opowiada mu przebieg
potrójnego wezwania przez jakiegoś starszego człowieka z siwą brodą, który po prostu wyrzucił
go z łóżka i nakazał śpieszyć do chorego pod wskazany adres. Lekarz zamyślił się i polecił żonie,
by przyniosła z sąsiedniego pokoju wiszący na ścianie obraz. Ksiądz poznaje, że to właśnie ten
człowiek z obrazu wezwał go do chorego. Wtedy lekarz rozrzewnionym, drżącym głosem
opowiedział jak to jego umierająca matka ten obraz świętego Józefa przekazała mu wraz z przepisaną
na kartce modlitwą do świętego Józefa o szczęśliwą śmierć i nakazała mu, aby tę modlitwę odmawiał
przez całe życie. I mówił dalej: „Chociaż straciłem wiarę i nie wierzyłem w Boga wraz z żoną,
to jednak by dotrzymać słowa danego matce tę modlitwę machinalnie odmawiałem. Teraz widzę,
że św. Józef nie pozwolił mi zginąć marnie. Proszę mnie wyspowiadać i pojednać z Bogiem.”
Po spowiedzi przyjął pobożnie Komunię świętą jako Boski Pokarm na drogę wieczności oraz
sakrament namaszczenia świętym olejem, gorąco dziękując młodemu kapłanowi, który o tej
porze przybył do niego.
Ksiądz wyszedł zadowolony z wyświadczonej choremu posługi i skierował się do wyjścia. Nie zdążył
dojść do windy, gdy nadbiegła żona chorego i płacząc zawołała: „Księże, mój mąż kona!”
Wrócił więc kapłan by odmówić modlitwy za konającego. Katolicki pogrzeb odprawił ksiądz Adam
na prośbę doktorowej.
Powyższą historię o św. Józefie, patronie dobrej śmierci opowiedział sam ks. Adam Sikora na
spotkaniu księży diecezji przemyskiej w roku 1954.
---
Tekst pochodzi ze strony:
http://www.swietyjozef.kalisz.
gdy wieczorem położył się do łóżka i już zasnął, ktoś mocno zapukał do zamkniętej okiennicy,
obudził go i natarczywie wołał: „Proszę zaraz iść do chorego, który dogorywa w bloku przy
ul. Sobieskiego nr 50 na drugim piętrze”. Ksiądz wstał, wyszedł na ganek by zobaczyć osobę,
która by go zaprowadziła do chorego, ale nikogo nie było. Wrócił więc do mieszkania i położył się
do łóżka. Po krótkim czasie usłyszał ponowne pukanie i natarczywe wołanie by szedł do chorego.
Wyszedł na ganek, ale nie było człowieka, który go wzywał. Pomyślał więc, że jest to jakaś
prowokacja. Może zbuntowani Ukraińcy chcą go nocą wyciągnąć z domu i zamordować.
Położył się do łóżka, ale tym razem już w ubraniu. Za chwilę, mimo zamkniętych drzwi,
wchodzi bez pukania do mieszkania starszy wiekiem mężczyzna, zbliża się do łóżka, chwyta
leżącego księdza, wyrzuca z łóżka i mówi surowym rozkazującym głosem: „Natychmiast idź
pod wskazany adres, bo ten człowiek umiera!” Po tych słowach tajemnicza postać znikła.
Ksiądz zrozumiał, że ma do czynienia z jakimś nadprzyrodzonym zjawiskiem, któremu oprzeć się
nie wolno. Śpieszy do kościoła, bierze z tabernakulum Najświętszy Sakrament, zabiera święte
oleje i idzie na ul. Sobieskiego pod numer 50. Dzwoni do bramy i oznajmia stróżowi, że jest
wezwany do chorego. Stróż zdziwiony odpowiada, że nic mu nie wiadomo, aby tu ktoś chorował
i wzywał w nocy księdza. Gdy ksiądz informuje go, że potrójnym pukaniem do mieszkania ktoś
go wzywał pod ten adres, bo na drugim piętrze umiera człowiek, stróż przypomniał sobie, że
faktycznie jest tam chory lekarz, ale jest to człowiek niewierzący, który może księdza nie przyjąć.
Na prośbę księdza prowadzi go na drugie piętro i wskazuje mieszkanie chorego. W drzwiach
ukazuje się żona lekarza i pyta: „Kto księdza tu sprowadza o takiej porze? Przecież ani mąż ani ja
nie prosiliśmy, bo oboje jesteśmy niewierzący; zbyteczna fatyga księdza”. Ksiądz powiedział, że
wezwał go do chorego jakiś starszy mężczyzna, wskazał mu dokładny adres i zmusił by się tu udał.
Zaskoczona tą relacją żona decyduje się wprowadzić księdza do pokoju chorego. Na widok księdza
chory zaintrygowany pyta: „Kto księdza tu sprowadza do mnie?” Ksiądz opowiada mu przebieg
potrójnego wezwania przez jakiegoś starszego człowieka z siwą brodą, który po prostu wyrzucił
go z łóżka i nakazał śpieszyć do chorego pod wskazany adres. Lekarz zamyślił się i polecił żonie,
by przyniosła z sąsiedniego pokoju wiszący na ścianie obraz. Ksiądz poznaje, że to właśnie ten
człowiek z obrazu wezwał go do chorego. Wtedy lekarz rozrzewnionym, drżącym głosem
opowiedział jak to jego umierająca matka ten obraz świętego Józefa przekazała mu wraz z przepisaną
na kartce modlitwą do świętego Józefa o szczęśliwą śmierć i nakazała mu, aby tę modlitwę odmawiał
przez całe życie. I mówił dalej: „Chociaż straciłem wiarę i nie wierzyłem w Boga wraz z żoną,
to jednak by dotrzymać słowa danego matce tę modlitwę machinalnie odmawiałem. Teraz widzę,
że św. Józef nie pozwolił mi zginąć marnie. Proszę mnie wyspowiadać i pojednać z Bogiem.”
Po spowiedzi przyjął pobożnie Komunię świętą jako Boski Pokarm na drogę wieczności oraz
sakrament namaszczenia świętym olejem, gorąco dziękując młodemu kapłanowi, który o tej
porze przybył do niego.
Ksiądz wyszedł zadowolony z wyświadczonej choremu posługi i skierował się do wyjścia. Nie zdążył
dojść do windy, gdy nadbiegła żona chorego i płacząc zawołała: „Księże, mój mąż kona!”
Wrócił więc kapłan by odmówić modlitwy za konającego. Katolicki pogrzeb odprawił ksiądz Adam
na prośbę doktorowej.
Powyższą historię o św. Józefie, patronie dobrej śmierci opowiedział sam ks. Adam Sikora na
spotkaniu księży diecezji przemyskiej w roku 1954.
---
Tekst pochodzi ze strony:
http://www.swietyjozef.kalisz.
Modlitwa do Świętego Józefa o dobrą śmierć
w objęciach Jezusa i Maryi, ratuj mnie zawsze zwłaszcza w tej chwili, kiedy dusza
moja będzie blisko opuszczenia ciała. Wyjednaj mi łaskę oddania ducha podobnie
jak Ty, w objęciach Jezusa i Maryi. Jezu, Maryjo, Józefie Święty, teraz i w godzinę
śmierci w ręce Wasze oddaję duszę moją. Amen.
Tekst pochodzi ze strony:
http://mtrojnar.rzeszow.opoka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz