Jeszcze raz
przytaczam dla pełnej jasności, co o grzechu homoseksualizmu wśród osób
duchownych mówił Bóg Ojciec w “Dialogu o Bożej Opatrzności czyli Księdze
Boskiej Nauki” św. Katarzynie ze Sieny:
Z rozdz. “Mistyczne Ciało Świętego Kościołą”, CXXIV –
Jak tymi kapłanami rządzi grzech przeciwny naturze; i o pięknym widzeniu, które
w związku z tym przedmiotem miała dusza>. “Oznajmiam ci, najdroższa córko,
że żądam od was i od kapłanów Moich, w przyjmowaniu tego Sakramentu
Eucharystii, tak wielkiej czystości, do jakiej człowiek jest zdolny w tym
życiu. Co do was winniście czynić wszelkie wysiłki, aby zdobywać ją bez
przerwy. Winniście myśleć, że gdyby natura anielska mogła stać się jeszcze
czystsza, sami aniołowie musieliby się oczyścić do tego misterium. Lecz nie
jest to możliwe: aniołowie nie potrzebują się oczyszczać, gdyż jad grzechu nie
może ich dotknąć. Chcę tylko, abyś przez to wiedziała, jakiej czystości żądam
od was i od nich, a zwłaszcza od nich, w tym Sakramencie. Lecz oni czynią
przeciwnie. Zbrukani przystępują do tego misterium i to nie tylko z powodu
nieczystości, do której jesteście skłonni przez ułomność waszej natury (choć
rozum, gdy wolna wola chce tego, może opanować ten bunt), jednak ci nieszczęśni
nie tylko nie powściągają tej skłonności, lecz czynią jeszcze gorzej,
popełniając p r z e k l ę t y g r z e ch p r z e- c i w
n a t u r z e. Są jak ślepcy i szaleńcy! Światło ich intelektu gaśnie i nie
widzą już zgnilizny i nędzy, w której są pogrążeni. G r z e c h t e n jest tak
obrzydliwy dla Mnie, który jestem najwyższą i wieczną czystością, że przez ten
jeden grzech zniszczyłem pięć miast z wyroku Mej boskiej sprawiedliwości (por.
Mdr 10,6; Rdz 19,24-25; Iz 13,19; Rz 9,29), która nie mogła go ścierpieć. Tak
wstrętny był Mi t e n g r z e c h. I nie tylko Mnie, lecz i samym
diabłom (których ci nieszczęśni obrali sobie za swych panów). Nie aby czuli
odrazę do złego: nie lubią oni dobra, lecz z powodu swej natury, która była naturą
anielską, odpycha ich widok tego potwornego grzechu, popełnianego obecnie.
Wprawdzie rzucają oni zatrutą strzałę pożądliwości, lecz, g d y d o c h o
d z i do samego grzechu, uciekają z powodu, który ci
podałem.
Przed morem (w 1374r.), jeśli pamiętasz, ukazałem ci, jak bardzo jest Mi
wstrętny t e n g r z e c h i do jakiego stopnia świat jest nim zarażony.
Wzniósłszy cię wtedy ponad ciebie, przez święte pragnienie i wzlot twego ducha,
przesunąłem przed twymi oczami cały świat z wszystkimi narodami, które go
tworzą, i mogłaś widzieć
ten o b r z y d l i
w y g r z e c h i diabłów, którzy uciekają na ten widok, jako ci rzekłem.
Jak wiesz, tak wielka była twoja boleść i tak nieznośna zaraza, którą
odczuwałaś w duchu, iż zdawało ci się, że konasz. Nie widziałaś miejsca, gdzie
byś mogła się schronić z innymi sługami mymi, ażeby uniknąć tego trądu. Mali i
wielcy, młodzi i starzy, zakonnicy i klerycy, przełożeni i poddani, panowie i
słudzy, wszyscy byli zakażeni t ą z a r a z ą. Dałem ci ogólny obraz świata,
nie ukazując ci poszczególnych wyjątków, których zaraza nie dotknęła. Bo wśród
złych zachowałem kilku Moich, dla których sprawiedliwości powściągam Moją
sprawiedliwość (por. Rdz 18,23-32), nie każąc kamieniom kamienować winnych ani
ziemi pochłonąć ich, ani zwierzętom pożreć ich, ani diabłom porwać ich dusze i
ciała. Znajduję nawet drogi i sposoby, aby uczynić im miłosierdzie,
doprowadzając ich do odmiany życia i używam Mych sług, którzy ustrzegli się od
trądu i są zdrowi, aby modlili się za nich. Tym ustrzeżonym ukazuję niekiedy te
obrzydliwe grzechy, aby żarliwiej pragnęli zbawienia grzeszników i wzywali Mnie
z większym współczuciem, z żywszą boleścią z powodu błędów bliźniego i
wyrządzonej Mi obrazy i modlili się za nich. Uczyniłem tak i z tobą, jak wiesz
o tym. Jeśli pamiętasz, wówczas, kiedy dałem ci poczuć lekkie tchnienie tej
zarazy, doznałaś takich mdłości, że nie mogłaś dłużej wytrzymać. „O Ojcze
wieczny, rzekłaś, zlituj się nade mną i nad twoimi stworzeniami. Wyrwij duszę
mą z ciała, bo zdaje mi się, że nie zniosę tego dłużej. Albo ześlij mi pociechę
i wskaż mi miejsce, gdziebyśmy, ja i inni słudzy twoi, mogli się schronić, aby
t r ą d t e n nie mógł nas dotknąć, ani odebrać czystości duszom i ciałom
naszym”. … Jakże dusza twoja nie mogła zatracić pamięć tej zgnilizny, a oko
intelektu tonęło w ciemnościach. Lecz opatrzność Moja przyszła ci z pomocą.
Gdyś przyjmowała Ciało i Krew Syna Mojego, całego Boga i całego człowieka, w
świętym Sakramencie ołtarza, na znak prawdy słów Moich, odór zgnilizny wyparła
woń, którą wchłonęłaś z tym Sakramentem i ciemności rozproszyło światło, które
zeń spłynęło. Przez osobliwą łaskę dobroci Mojej, zachowałaś w ustach, w sposób
wyraźny i cielesny, woń i smak tej Krwi przez kilka dni. Widzisz więc,
najdroższa córko, jak wstrętny jest Mi t e n g r z e c h we
wszelkim stworzeniu. Pomyśl, o ile bardziej odraża Mnie on w tych, których
wezwałem do życia w powściągliwości. Wśród tych powściągliwych są tacy, których
oderwałem od świata przez życie zakonne, innych przez włączenie ich w Ciało
mistyczne świętego Kościoła, a wśród nich są Moi kapłani. Nie masz pojęcia, do
jakiego stopnia brzydzę się tym grzechem w nich. Obraża Mnie on daleko
bardziej, niż u ludzi świata oraz tych, którzy z innych względów ślubowali
powściągliwość. Bo postawiłem ich, jak lampy na świeczniku (por. Mt 5,15-16),
aby rozdawali Mnie, prawdziwe Słońce, w świetle swej cnoty, przez przykład
uczciwego i świętego życia; a oni rozdają Mnie w ciemnościach. Są tak pogrążeni
w ciemnościach, że nie rozumieją Pisma Świętego. Pismo jest pełne światła, gdyż
wybrani moi otrzymali to Pismo ode Mnie, Światła Wiecznego, przez
nadprzyrodzone oświecenie ich ducha. Lecz oni nie rozumieją go. Nadęci pychą,
skażeni rozpustą, widzą i rozumieją tylko korę, literę, nie znajdując w niej
smaku. Ich smak, smak duszy, nie jest zdrowy, jest zepsuty przez miłość własną
i pychę; żołądek pełen jest nieczystości, pożądliwości i skąpstwa. Wszystkie
chucie łakną zadowolenia w wyuzdanych uciechach. Bez wstydu, jawnie, popełniają
grzechy…
